Opis: Boczniak mikołajkowy to grzyb nie tylko bardzo smaczny, lecz także dekoracyjny. Często nazywa się go również „królewskim”, ponieważ jego owocniki są okazałe i przypominają wyglądem borowika szlachetnego. Co ciekawe, w warunkach naturalnych boczniak mikołajkowy rośnie nie tylko na pniach drzew, lecz także na ich korzeniach lub na ziemi.

Nazwa: boczniak mikołajkowy

Forma życiowa: grzyb

Okres zbioru: Czas trwania zbiorów P. eryngii wynosi, z przerwami, od 3 do 8 lat, przy czym pierwsze grzyby pojawiają się po czasie od pół roku do roku. Zbiór ogółem może wynieść 1–6 kg.

Owoce: Boczniak mikołajkowy przypomina nieco borowika szlachetnego – ma gruby biały trzon (gr. nawet do 6–10 cm, dł. 2–6 cm) osadzony centralnie w stosunku do ozdobnego kapelusza (śr. 5–12 cm) w kolorze jasnobrązowym. Trzon jest jadalny.

Zastosowanie: P. eryngii – w odróżnieniu od reszty boczniaków – nadaje się do zjedzenia w całości, łącznie z trzonkiem. W smaku jest lekko pikantny i pieprzowy. Po przyrządzeniu, np. usmażeniu, okazuje się mocno aromatyczny. Ze względu na zawartość szeregu substancji zdrowotnych warto potraktować go także jako grzyb leczniczy. Boczniak mikołajkowy zawiera np. ergotioneinę, która przeciwdziała starzeniu się komórek, oraz polisacharydy regulujące poziom cholesterolu i cukru we krwi. Poza tym znajdziemy w nim substancje wzmacniające odporność oraz związki antynowotworowe.

Mrozoodporność: Boczniak mikołajkowy powinien być uprawiany w temperaturze od 15 do 21°C.

Stanowisko: Kołki z grzybnią P. eryngii należy umieszczać co 15 cm w pieńkach o średnicy 8–25 cm oraz długości 1–1,5 m. Drewno powinno pochodzić od całkowicie zdrowych drzew liściastych (np. buk, brzoza, dąb, topola, wierzba). Najlepiej, żeby pnie były świeżo ścięte (nadadzą się też takie składowane nie dłużej niż 3 miesiące).

Nazwa łacińska: Pleurotus eryngii

W opakowaniu znajduje się 20 szt. grzybni na kołkach.

Opakowanie zawiera dokładne informacje o zasadach uprawy.